با عرض سلام خدمت همه دوستان و بازدید کنندگان

این متنی رو که می نویسم برای اعلام روز تولدمه

فردا جمعه ۱۹/۱۲/۱۳۸۴ تولد منه 

امیدوارم که فردا پرسپولیس از بازی پیروز بیرون بیاد که همین اتفاق برای من بهترین کادوی تولد بشه.

پرسپولیسی ها یادشون نره دعا کنن.

این هم یه متن زیبا که از یک وبلاگ ریبا و با اجازه برداشتم.

 دیشب به خواب رفتم، تو را در گوشه ای از این زمینِ خاکی در حالی یافتم که دستهایت رابر رویِ زانوهایت آوار کرده بودی و نگاهت را به نقطه ای دور دست امتداد میدادی!
کنارت نشستم و محو تماشای تو شدم، به عمق چشمانت فرو رفتم، وای خدای من! چه دنیای زیبایی را در پشت پرچین نگاهت زندانی کرده ای. پرنده های چشمانت چه زیبا و دلنشین آواز تنهایی را در نی غربت می نواختند.
دلت انگار دنیای بکری است که قدمگاه هیچ رهگذری نبوده است، به خودم جرأت می دهم و در گوشه ای از آن بیتوته می کنم . آهنگِ دلنشین قلبت آرامم می کند و خوابِ هزار ساله ام را می آشوبد.
خدا تو را فرشته آفریده است تا بیایی و تاریکی هایم را نور بپاشی.
با انگشتِ اشاره ات نگاهم را به سوی دیگری می کشانی، آنجا که اسب سپیدی به پیشواز قدمهایت سر فرود می آورد. ، مرا مهمانِ خنده هایت می کنی و به جایی می بری که پُر از بویِ عطرِ گیسوانِ توست.
مهتاب کم کم تنهاییمان را سرک می کشد.
آه خدایِ من آنجا را ببین! آسمانِ پر از ستاره را می گویم، بیا سهمِ خود را از آسمان بچینیم. به سمت شمال نگاهت را بچرخان! ستاره هایمان آنجاست، می بینی؟
ستاره تو آن یکی است که نورِ بیشتری دارد .
ستاره من به تو زُل زده است و نگاهت را به وضو و عشقت را به رکعت در آورده است.

تولدم مبارک

        می رسد روزی

 می رسد روزی که فریاد وفا را سر کنی 
                
                        می رسد روزی که احساس مرا باور کنی

   می رسد روزی که نادم باشی از رفتار خود
 
                         خاطرات رفته ام را مو به مو از بر کنی

   می رسد روزی که تنها ماند از من یادگار

                         نامه هایی را که با دریای اشکت تر کنی

   می رسد روزی که تنها در مسیر بی کسی

                         بوته های وحشی گل را ز غم پرپر کنی

  می رسد روزی که صبرت سر شود در پای من

                          آن زمان احساس امروز مرا باور کنی

من تو را سخاوتمندانه به کسی هدیه می دهم که از من عاشق تر باشد و

 از من برای تو مهربان تر

.
من تو را به کسی هدیه می دهم که صدای تو را از هزار فرسخ راه دور:

 در خشم، در مهربانی، در دلتنگی، در هزار همهمه ی دنیا، یکه و تنها

 بشناسد.

من تو را سخاوتمندانه به کسی هدیه می دهم که راز آفتابگردان و تمام

 سخاوت های عاشقانه این دل معصوم را بداند؛ و ترنم دلپذیر هر آهنگ،

 هر نجوای کوچک برایش یک خاطره مشترک باشد.

او باید از رنگین کمان چشمان تو تشخیص بدهد که امروز هوای دلت

 آفتابی است؛ یا آن دلی که من برایش می میرم سرد و بارانی است.

ای بهانه ی زنده بودنم؛ من تو را سخاوتمندانه به کسی هدیه می دهم که

 قلبش بعد از هزار بار دیدن تو، باز هم به دیوانگی و بی پروایی اولین

 نگاه من بتپد. همان طور عاشق، همان طور مبهوت...

با آن وقار بی مثال آیا کسی پیدا خواهد شد؟!

از من عاشق تر و از من برای تو مهربان تر!

تو را سخاوتمندانه با دنیایی حسرت خواهم بخشید؛ و او را که از من

 عاشق تر است هزار بار خواهم بوسید

...

یک بار دیگر بگذار بی ادعا اقرار کنم که دلم برایت تنگ میشود. وقتی

 دوری از من، به آرزوهای خفته ام می اندیشم، به فرسنگها فاصله بین

 من

 و تو، به آینده و امروز... باز کن پنجره را... خواهی دید که پرنده،

 آسمان

 بارانی را میفهمد

….