نمره ی بیست

عطر زرد گل یاس و نمی خوام

نمره ی بیست کلاس و نمی خوام

من فقط واسه چش تو جون می دم

عاشقای بی حواس و نمی خوام

من تو رو می خوام اونا رو نمی خوام

نفسم تویی هوا رو نمی خوام

عشق رو نقطه ی جوش و نمی خوام

دوره گرد گل فروش و نمی خوام

اونی که چشاش به رنگ عسله

مجنون خونه به دوش و نمی خوام

من تو رو می خوام اونا رو نمی خوام

نفسم تویی هوا رو نمی خوام

من کسی با قد رعنا نمی خوام

چشای درشت و گیرا نمی خوام

دوس دارم قایق سواری رو، ولی

جز تو از هیچ کسی دریا نمی خوام

من تو رو می خوام اونا رو نمی خوام

نفسم تویی هوا رو نمی خوام

موهای خیلی پریشون نمی خوام

آدم زیادی مجنون نمی خوام

می دونی چشم منو گرفتی و

جز تو هیچی از خدامون نمی خوام

من تو رو می خوام اونا رو نمی خوام

نفسم تویی هوا رو نمی خوام

چشم شرقی سیاه و نمی خوام

صورتای مثل ماه و نمی خوام

آخه وقتی تو تو فکر من باشی

حق دارم بگم گناه و نمی خوام

من تو رو می خوام اونا رو نمی خوام

نفسم تویی هوا رو نمی خوام

حرفای نقره ای رنگ و نمی خوام

اون دو تا چشم قشنگ و نمی خوام

حتا اون که بلده شکار کنه

صاحب تیر و تفنگ و نمی خوام

من تو رو می خوام اونا رو نمی خوام

نفسم تویی هوا رو نمی خوام

شعرای ساده و تازه نمی خوام

اون که می گه اهل سازه نمی خوام

من دلم می خواد تو رو داشته باشم

واسه ی اینم اجازه نمی خوام

من تو رو می خوام اونا رو نمی خوام

نفسم تویی هوا رو نمی خوام

سفر دور جهان و نمی خوام

رنگای رنگین کمان و نمی خوام

لحظه و ساعت عمر من تویی

تو که نیستی من زمان و نمی خوام

من تو رو می خوام اونا رو نمی خوام

نفسم تویی هوا رو نمی خوام

فالای جور و واجور و نمی خوام

نامه های راه دور و نمی خوام

واسه چی برم ستاره بچینم

ماه من تویی که نور و نمی خوام

من تو رو می خوام اونا رو نمی خوام

نفسم تویی هوا رو نمی خوام

آذر و خرداد و تیر و نمی خوام

آدمای سر به زیر و نمی خوام

من خودم تو چشم تو زندونیم

حق دارم بگم، اسیر و نمی خوام

من تو رو می خوام اونا رو نمی خوام

نفسم تویی هوا رو نمی خوام

حرف خیلی عاشقونه نمی خوام

دل رسوا و دیوونه نمی خوام

یا تو، یا هیچکس دیگه به خدا

خدا هم خودش می دونه، ‌نمی خوام

خرداد و اردیبهشت و نمی خوام

بی تو من این سرنوشت و نمی خوام

یکی پرسید اگه آخرش نشه

حتا این خیال زشت و نمی خوام

من تو رو می خوام اونا رو نمی خوام

نفسم تویی هوا رو نمی خوام

بی تو چیزی از این عالم نمی خوام

تو فرشته ای من آدم نمی خوام

می دونی خیلی زیادی واسه من

همیشه عادتمه، ‌کم نمی خوام

من تو رو می خوام اونا رو نمی خوام

نفسم تویی هوا رو نمی خوام

من و باش شعر و نوشتم واسه کی

تویی که گفتی شما رو نمی خوام

مریم حیدر زاده

زندگی رفت و مرا تنها گذاشت

او چرا تنها مرا با این همه غمها گذاشت؟

در قمار زندگی کارم همه بازندگی است

مرگ را نازم که تنها بودنم در زندگی است

در قمار زندگانی عاقبت من باختم

 بس که تک خال محبت بر زمین انداختم

عشق عین و شین و قافش بندگی است
چون نباشد هر یکش شرمندگی است
 هردو سوی عشق چون واحد شوند
هر سه حرفش پایه های زندگی است

                                 بازم نیومدی...

عاشق و مجنونت شدم
                                                            ناخوانده مهمونت شدم
کلی پریشونت شدم 
                                                            اما بازم نیومدی
قهوه فنجونت شدم 
                                                            شمعه تو شمعدونت شدم
خاکه تو گلدونت شدم  
                                                            اما بازم نیومدی
برفه زمستونت شدم
                                                            رسوا و حیرونت شدم
چیک چیکه ناودونت شدم 
                                                            اما بازم نیومدی
آفتاب و بارونت شدم 
                                                            اشکای لرزونت شدم
عطره گلابدونت شدم 
                                                            اما بازم نیومدی
ماهه تو ایونت شدم
                                                            خراب و ویرونت شدم
گله گلستونت شدم
                                                            اما بازم نیومدی
سه ماه تابستونت شدم
                                                            الوند و کارونت شدم
دشتای ایرونت شدم
                                                            اما بازم نیومدی
دنا و هامونت شدم
                                                            نزدیکتر از جونت شدم
رگت شدم خونت شدم 
                                                            اما بازم نیومدی
خادم و دربونت شدم 
                                                             اسیر زندونت شدم
گلابه کاشونت شدم
                                                              اما بازم نیومدی
یه جوری مدیونت شدم
                                                              سنگه خیابونت شدم 
راهیه میدونت شدم
                                                              اما بازم نیومدی 
تو سختی آسونت شدم
                                                              تو دردا درمونت شدم
ناجی پنهونت شدم
                                                              اما بازم نیومدی                    
لباس و سامونت شدم 
                                                              سارق ایمونت شدم
چشمای گریونت شدم
                                                               اما بازم نیومدی
لبای خندونت شدم
                                                               گشنه شدی نونت شدم
آبه فراونت شدم
                                                               اما بازم نیومدی
همیشه ممنونت شدم 
                                                               من نی چوپونت شدم
آب تو بیابونت شدم
                                                               اما بازم نیومدی
شعرایه ارزونت شدم
                                                               عمری غزل خونت شدم
تسلیمه قانونت شدم
                                                               اما بازم نیومدی
گشنه مژگونت شدم
                                                              هلاکه چشمونت شدم
رفتم و قربونت شدم
                                                               اما بازم نیومدی...                
                                                                                                مریم حیدر زاده
                                    

                                  نامه ی بی جواب

سلام بهونه قشنگ من برای زندگی
آره باز منم همون دیوونه ی همیشگی

فدای مهربونیات چه مکنی با سرنوشت
دلم برات تنگ شده بود این نامه رو واست نوشت

حال من رو اگه بخوای رنگ گلای قالیه
جای نگاهت بد جوری تو صحن چشمام خالیه

ابرا همه پیش منن اینجا هوا پر از غمه
از غصه هام هر چی بگم جون خودت بازم کمه

دیشب دلم گرفته بود رفتم کنار آسمون
فریاد زدم یا تو بیا یا من و پیشت برسون

فدای تو! نمی دونی بی تو چه دردی کشیدم
حقیقت رو واست بگم به آخر خط رسیدم

رفتی و من تنها شدم با غصه های زندگی
قسمت تو سفر شد و قسمت من آوارگی

به خاطرت مونده یکی همیشه چشم به راهته
یه قلب تنها و کبود هلاک یه نگاهته

من می دونم همین روزا عشق من از یادت میره
بعدش خبر میدن بیا که داره دوستت میمیره

روزات بلنده یا کوتاه دوست شدی اونجا با کسی
بیشتر از این من و نذار تو غصه و دلواپسی

یه وقت من و گم نکنی تو دود اون شهر غریب
یه سرزمین غربته با صد نیرنگ و فریب

فدای تو یه وقت شبا بی خوابی خستت نکنه
غم غریبی عزیزم زرد و شکستت نکنه

چادر شب لطیف تو از روت شبا پس نزنی
تنگ بلور آب تو یه وقت ناغافل نشکنی

اگه واست زحمتی نیست بر سر عهد مون بمون
منم تو رو سپردم دست خدای مهربون

راستی دیروز بارون اومد من و خیالت تر شدیم
رفتیم تو قلب آسمون با ابرا همسفر شدیم

از وقتی رفتی آسمونمون پر کبوتره
زخم دلم خوب نشده از وقتی رفتی بد تره

غصه نخور تا تو بیای حال منم این جوریه
سرفه های مکررم مال هوای دوریه

گلدون شمعدونی مونم عجیب واست دلواپسه
مثه یه بچه که بار اوله میره مدرسه

تو از خودت برام بگو بدون من خوش میگذره ؟
دلت می خواد می اومدم یا تنها رفتی بهتره

از وقتی رفتی تو چشام فقط شده کاسه خون
همش یه چشمم به دره چشم دیگم به آسمون

یادت می آد گریه هامو ریختم کنار پنجره
داد کشیدم تو رو خدا نامه بده یادت نره

یادت میآد خندیدی و گفتی حالا بذار برم
تو رفتی و من تا حالا کنار در منتظرم

امروز دیدم دیگه داری من رو فراموش می کنی
فانوس آرزوهامونو داری خاموش میکنی

گفتم واست نامه بدم نگی عجب چه بی وفاست
با این که من خوب می دونم جواب نامه با خداست

عکسای نازنین تو با چند تا گل کنارمه
یه بغض کهنه چند روزه دائم در انتظارمه

تنها دلیل زندگی با یه غمی دوست دارم
داغ دلم تازه میشه اسمت و وقتی می آرم

وقتی تو نیستی چه کنم با این دل بهونه گیر
مگه نگفتم چشمات رو از چشم من هیچ وقت نگیر

حرف منو به دل نگیر همش مال غریبیه
تو رفتی و من غریب شدم چه دنیای عجیبیه

زودتر بیا بدون تو اینجا واسم جهنمه
دیوار خونمون پر از سایه ی غصه و غمه

تحملی که تو دادی دیگه داره تموم میشه
مگه نگفتی همه جا ماله منی تا همیشه

دلم واست شور می زنه این دل و بی خبر نذار
تو رو خدا با خوبیات رو هیچ دلی اثر نذار

فکر نکنی از راه دور دارم سفارش میکنم
به جون تو فقط دارم یه قدری خواهش میکنم

اگه بخوام برات بگم شاید بشه صد تا کتاب
که هر صفحه ش قصه چند تا درده و چند تا عذاب

می گم شبا ستاره ها تا می تونن دعات کنن
نورشونو بدرقه پاکی خنده هات کنن

یه شب تو پاییز که غمت سر به سر دل می ذره
رامین همون کسی که بیشتر از همه دوست داره

                                                                                         مریم حیدر زاده          
                         
                                                    

روزی که با تو بودم روز خوش زندگی
روز های رفته رفته همراه با افسردگی
به قلب خستم انگار عاشق بودن گناهه
یک روز و روزگاری روم از این زندگی
رفتی نگفتی یارم عاشقی سر به زیره
خدا رو خوش نمیاد بدون ما میمره
میدونستی که جز تو من کسی رو ندارم
تنهام گذاشتی ای یار
 رفتی از روزگارم

                                                                                      تقدیم به
                                                               

عشق با یک نگاه شروع میشود
                                        با یک خنده شکل میگیرد
با یک بوسه اوج میگیرد
                                         با یک قطره اشک به پایان میرسد